Een bewogen geschiedenis

Ik denk dat bijna iedereen wel eens heeft gehoord van de Khmer rouge of de Pol Pot regime van 1975 tot 1979. In Cambodja leeft die herinnering dan nog heel erg. Iedereen heeft wel een opa, oma, tante, oom of ouder verloren tijdens dit regime. Families zijn uit elkaar gerukt en vele Cambodjanen zijn geëmigreerd. Gruwelheden zoals martelen, uithongeren en verkrachtingen met de dood tot gevolg waren heel erg normaal en iedereen was dan ook bang. Je kon niemand vertrouwen en leefde constant in angst. En werd je dan toch vermoord dan was de kans groot dat je in een van de 'killingfields' terecht zou komen.

Afgelopen weekeind hebben we de lokale killingfields bezocht. Je ziet er niks meer van terug, behalve pagoda's, herdenkingsmonumenten. We hebben er twee bezocht. Beide waren het simpele monumenten met de botten en schedels van vermoorde mensen erin als herinnering. Een steen met tekst erin laat zien wat de Khmer rouge regime allemaal heeft vernield en hoeveel mensen er zijn vermoord. De graven waren 5 bij 4.5 bij 2 meter en de mensen werden er gewoon ingegooid. Het tweede monument had ook nog een soort overdekt lokaaltje, waar een aantal schilderingen hingen van de 'bezigheden' in deze tijd. Het eerste plaatje laat een beeld zien van werkende mensen (eerder slaven) die een gat/pond/ veld aan het uitgraven zijn. Het tweede beeld laat zien dat degene die in het rijstveld aan het werk zijn onder schot worden gehouden en er wordt gekeken of er niks wordt gejat. De mensen kregen (met mazzel) twee lepels rijst en daar moesten ze het mee doen. Alles wat werd geproduceerd werd geruild met China voor wapens. Het derde plaatje laat zien hoe mensen gemarteld werden. Dit plaatje was vergelijkbaar zoals in het Tuol Sleng museum, het genocide museum in Phnom Penh. Het vierde plaatje laat zien hoe mensen worden vermoord en in een killingfield worden gedropt. Dood of levend, je lag daar met veel lijken op elkaar. Het vijfde plaatje laat zien hoe mensen als dieren worden behandeld en dan veel slechter. Mannen moeten een kar trekken terwijl de tekening laat zien dat de botten uitsteken. Een man staat er met een zweep naast. Het laatste plaatje laat een beeld zien van vrouwen die worden verkracht voordat ze worden vermoord. De vagina en misschien de baarmoeder worden eruit gesneden en aan de boom gehangen.
Gruwelijke beelden die 35 jaar geleden gewoon werkelijkheid waren. Niet normaal.

Leap (collega van kantoor) was ook mee en die wist veel te vertellen over haar familie in die tijd. Ze woonden in Phnom Penh, maar die werd leeg geruimd en iedereen moest naar het platteland. Haar opa is vermoord en haar oma, tantes en moeder werden in verschillende provincies onder gebracht. Haar moeder was een leuk kind en kreeg vaak wat extra eten van de lokale bevolking. Een van haar tantes in ontsnapt door een rivier over te steken met een bananenboom terwijl ze niet kon zwemmen om zo haar familie terug te vinden. En zo zijn er nog meer verhalen.
Als laatste hebben we nog een tempel bezocht die werd gebruikt als martelkamer. Je ziet er niks meer van terug maar nu je weet wat er is gebeurt dan kijk je er toch anders naar. In de middag zijn we naar de boekwinkel van de Tolk geweest. We hebben daar een aantal boeken gekocht, voornamelijk over deze periode. De man is erg aardig dus we zullen er nog wel een keertje terug keren.

Vrijdag was trouwens ook een leuke dag. Het was de laatste dag dat Carl er was en ze hadden een bespreking met een aantal districten en de leden van CFAP over de toekomst. Door kleine discussiegroepen werden er onderwerpen besproken zoals marketing, training en inkomen en hoe dat verbeterd kan worden in de toekomst. De geldkraan wordt langzaam dichtgedraaid en het is nu aan de organisaties om het zelf te gaan oppakken. Helaas kwam er vaak wel als antwoord uit dat ze heel graag dingen willen hebben maar er weinig voor willen doen en er liever niks voor willen betalen. Dit kwamen we ook al tegen in onze enquêtes dus ik ben erg benieuwd wat de toekomst gaat brengen. Het systeem klinkt logisch maar er moet inkomen zijn, anders werkt het niet. Je kunt niet maar dingen blijven geven, de boeren en de organisaties moeten zelf gaan bijleggen. Daarnaast is de bevolking nog steeds bang voor veranderingen. Daarom is het belangrijk dat er jongere mensen in de boerenorganisaties komen te werken die ook echt voorruit willen. Helaas is er weinig loon beschikbaar waardoor deze banen weer niet aantrekkelijk zijn. Geld is gewoon de oplossing maar waar haal je het vandaan als de mensen ok wie het gaat erg arm zijn? We zullen zien wat de toekomst brengt.

En vandaag zijn we weer bij een aantal boeren geweest. We willen graag een vergelijking maken tussen de pond van een maand geleden en nu. We hebben alweer twee districten bezocht, maar we wilden eigenlijk alle boeren in twee dagen bezoeken. We moeten dit dus nog even goed kortsluiten met de rest. We zien al wel wat verschillen en een boer die was een maand geleden begonnen met de bouw van een nieuw huis en die was nu helemaal af! Leuk om die verschillen te zien.
Janneke had ook nog een grappige blunder vanmorgen. We hebben een winkeltje in de straat waar het mooiste meisje (vrouw) van de straat woont. Ze is inderdaad heel mooi en kan ook een beetje engels. We kopen er altijd water en zwaaien als we langskomen. De vrouw is nu twee maanden zwanger en we vragen dan ook meestal hoe het gaat. Alleen stond er vanmorgen een andere vrouw die er heel erg op leek en een kleine bolling had bij haar buik. Dus Janneke begon enthousiast te vragen hoe het met haar baby ging, maar bleek ze dus niet zwanger. Beetje awkward maar de vrouw kon er gelukkig wel om lachen.

Groetjes!